O Wysowej brak pisemnych przekazów do połowy XIV wieku. W 1359 roku obszary w górze Ropy i okolicy Zdyni otrzymał od Kazimierza Wielkiego Jan Gładysz. Na początku XV stulecia istniała już osada rozbudowująca się szybko dzięki położeniu na handlowym szlaku, wiodącym przez Karpaty. W Wysowej znajdowały się składy wina węgierskiego przywożonego przez kupców greckich i ormiańskich. W pracy "Na szlakach Łemkowszczyzny", wydanej w 1939 roku dr Krystyna Pieradzka pisała: "...i nawet ostatnio istniały jeszcze dwie piwnice w rynku na 300 beczek każda, ale je zasypano". Aż do 1848 roku istniał tu jeden z wielu punktów celnych.
Rodzina Gładyszów władała Wysową do końca XVI wieku, potem właścicielem był A. Brzeziński, następnie Zborowscy i Tarłowie do 1760 roku. Kolejnym właścicielem był Maciej Lanckoroński, który dzięki kąpielom w wodach wysowskich "Czerstwość zdrowia swego przypisuje".
W 1808 roku pobudowano w Wysowej pierwsze łazienki do kąpania się w wodach mineralnych, powstał też dom mieszkalny dla kuracjuszy z ośmioma pokojami. Ale zły dojazd do tej miejscowości zniechęcał potencjalnych gości. Dopiero kiedy w końcu XIX stulecia zmodernizowano drogę od miejscowości Ropa do Wysowej, zwiększyła się ilość gości do 2000 kuracjuszy rocznie. W tym też czasie uporządkowano źródła i urządzenia zdrojowe, zbadano chemizm wód i określono ich właściwości lecznicze.
Więcej - w przewodniku "Wysowa-Zdrój i okolice"